Odcinek 17: Tajemnica Nobla

– Słyszeliście? – zaczął Bazil. – Murzyn załatwił tego terrorystę.

– No, sam go nie zabił – sprostował Aslak. – Marines go zastrzelili.

– Ale Murzynowi się to liczy za zasługę.

– W sumie racja, tak to funkcjonuje – zgodził się Aslak. – Wasz Napoleon też sam nie zdobywał Somosierry.

– Cesarz miał swoje wady – obruszył się Bazil – ale mi go do Murzyna nie porównuj.

– Niedzisiejszy jesteś, Bazil – wtrącił Ian.

– Niedzisiejszy? I kto to mówi? Ty... ty przeżytku średniowieczny! Ty nawet konta na fejsbuku nie masz.

– Bo ja wolę płacić gotówką.

– No nie – Bazil rozłożył ręce. – Ian, to nie jest takie konto...

– Dajcie spokój – przerwał Richard. – Nie o kontach rozmawiamy, tylko o terroryście.

– I o Murzynie – zgodził się Bazil. –  Bo go Aslak porównuje do Napoleona. Cesarz to się byle chmury nie bał, chociaż był kurduplem, a ten...

– Murzyna nie należy lekceważyć – włączył się hrabia Filip. – On jest cwany, chociaż na to nie wygląda. Dobry ma wywiad, skubaniec.

– Eee... przesadzasz. Tyle czasu tego terrorysty szukali.

– Ty lepiej rusz głową, Jean, i pomyśl, dlaczego oni go kropnęli zaraz po beatyfikacji Lolka, a nie wcześniej, chociaż już był namierzony?

Na chwilę zapadła cisza, a potem rozległo się chóralne i pełne zrozumienia „Aaaahaaaa”.

– Widzicie – stwierdził z triumfem hrabia Filip – muszą mieć u nas jakąś wtykę. Wiedzieli, że trzeba poczekać, żeby tego terrorysty nie objęła amnestia.

– Dla nas to bardzo dobrze – stwierdził Ian – bo jeszcze nam w tym cyrku poamnestyjnym takiego brakowało. Ale co Murzyn na tym zyskuje? Nie obraź się, Filip, ale w bezinteresowność polityków to ja nie wierzę.

– A o co tu się obrażać, jak prawdę mówisz. On, rozumiesz, przekonany jest, że pójdzie do nieba, więc chce mieć zagwarantowane, że nie będzie tu miał kłopotów.

– Taki pewien jest, że go tu wpuszczą?

– Tak mu często powtarzają, że jest dobry, że uwierzył. Przecież nawet Nobla mu dali.

– A za co? Też za radioaktywność, jak tej Polce, co z tym asystentem..?

– Nie, to inny Nobel, taki, co go w Oslo dają.

– Pamiętam – zachichotał Bazil – jakie w tym Oslo wtedy były jaja. Całe centrum policją otoczyli, snajperzy na dachach, nawet włazy do kanałów zaspawali...

– Żeby nie uciekł? – zainteresował się Richard.

– Coś ty, kto by od Nobla uciekał?

– No wiesz, taka wielka gala, z królem i w ogóle... Ja bym miał taką tremę, że nie wiem, czybym nie uciekł.

– Spoko, tobie nikt Nobla nie da.

– Jak taki mądry jesteś, to mi wytłumacz, za co jemu dali?

– Za to, że został prezydentem.

– A panu Leszkowi nie dali.

– Bo nie był Murzynem.

– E tam, lepiej się od razu przyznaj, że nie wiesz. Bo temu drugiemu panu Leszkowi, temu z wąsami, co wcześniej był prezydentem, to Nobla dali, chociaż to nie Murzyn.

– Nie kłóćcie się, bo chodzi o to, żeby rozwiązać problem – powiedział porucznik Jean. – Sformułujmy hipotezę. Może jest tak, że tego Nobla dają komuś, kto, po pierwsze, nie nadaje się na prezydenta, a jednak zostaje wybrany, a po drugie, jest Murzynem albo ma wąsy.

– O rany, to teraz i temu... temu, co do sarenek strzela, dadzą?

– Niemożliwe – odezwał się święty Edgar. – Matka Teresa z Kalkuty nie spełnia żadnego z wymienionych warunków, a dostała Nobla. Ta hipoteza się nie sprawdza.

– To ja już nic nie rozumiem – westchnął Richard.

– Richie – odezwał się Edzio, który do tej pory w milczeniu głaskał żółwia – powiedz, czy ty zawsze wiesz, dlaczego coś robisz? Bo mnie, szczerze mówiąc, zdarza się, że nie wiem.

– Ja częściej nie wiem niż wiem – przyznał Richard z rozbrajającą szczerością.

– To ci w Oslo też nie muszą wiedzieć.

Richard popatrzył na Edka z nieukrywanym uznaniem.

– Ty, Edziu, jak coś powiesz, to zawsze trafisz w sedno – stwierdził z podziwem Aslak.