Odcinek 90: Skoki, smoki, decybele... niespodzianek nigdy nie za wiele

– Grzane winko, panie Stasiu! – zawołał Richard, wpadając do tawerny na czele stałych bywalców. Wszyscy otrzepywali śnieg z ubrań, czapek i hełmów.

– Dla mnie herrrbata po górralsku, bez poprrawności politycznej, ze spirrytusem – odezwał się komtur Ulf.

– Fajnie było na skoki popatrzeć – stwierdził Larry. – Myślałem, że bez tego Adamka to już ciekawie nie będzie...

– Nie Adamka, tylko Adasia. Adamek to ten bokser, co mu Ukrainiec gębę skuł, ten, co się na premiera szykował.

– Aha, ten, co to się w nim ten komentator kochał...

– A może i jeszcze premierem zostanie, bo tego premiera, co jest, to jakoś ostatnio nie lubią. Przez te ACTA.

– Kto premierem zostanie, komentator?

– Niewykluczone. Kto ma megafon, tego słuchają. Władza bardzo zależy od decybeli.

– Nie mówi się „decybele”, mówi się „mądrzy inaczej”.

– A idź mi z tą poprawnością. Decybel i debil to zresztą nie to samo.

– Nie???

– Nie. Decybele są przedmiotem badań fonetyki akustycznej, a debilami zajmują się specjaliści od pedagogiki, a także fonetyki artykulatoryjnej i perceptualnej – spróbował opanować sytuację święty Edgar.

– To kto w takim razie zostanie premierem? – usiłował dowiedzieć się Ian.

– Ja myślę, że jasnowidz z Człuchowa – szepnął Edzio.

Natychmiast powiało grozą, ale pan Stasio na szczęście złagodził sytuację, podając grzane winko i góralską herbatkę.

– Panowie się nie przejmują, przecież dobrze jest – zapewnił. – Na Ziemi pan Kamilek wygrał konkurs skoków, śnieg jakby trochę mniej pada, a decybeli to pan komtur z panem Iankiem narobili pod skocznią, że hej. Pan komtur łańcuchami, pan Ian trąbą... Ja bigosik podgrzeję, a któryś z panów niech znów co ładnego opowie.

W sieni huknęły drzwi.

– Dziadziu!!! – zawołał radośnie ośnieżony młodzieniec. Nie był dużo młodszy od Larry’ego, ale w niebie wiek sobie można wybierać według woli.

– Aldwie! – ucieszył się Larry. – Siadaj. Potrzebna nam jest nowa opowieść. Powinny być w niej skoki, smoki, żubry, tury, bokserzy i premierzy.

– Ale nie będziesz się gniewał, dziadziu? – upewnił się młodzieniec, który, jak się wktótce okazało, nazywał się Aldwin Suffolk. – Bo to wszystko zaczęło się w dzień twojego pogrzebu...

– O kolejach też musi być – włączył się hrabia Filip, ale święty Edgar odciągnął go na stronę. Do uszu reszty bywalców dotarło tylko: „Anachronizm, Filipku...”

(c.d.n.)