Odcinek 76: Orzeł i resztka

– Gdzie się podział orzeł? – zastanawiał się z niepokojem komtur Ulf. – Tego jeszcze nie było, żeby się nie zameldował, kiedy zamawiam tatara.

– Wiktoooor!!! – rozległo się na siedem głosów, a pan Staszek i porucznik Jean zagwizdali refren „Warszawianki”.

Nic. Cisza. Tylko żółw Pawełek z filozoficznym spokojem chrupał plasterek ogórka.

– Może poleciał w... to, w co Wyspiański mówił, że orzeł nie poleci? – zasugerował nieśmiało Aslak.

– Co pan, panie Aslak. Wiktor czyste stworzenie, odkąd tu nastał, do kuwety chodził – oburzył się pan Staszek. – Ja się boję, ja się, proszę panów, strasznie boję, że go znowu antyfaszyści ukradli.  

– Ci z MOJSZE drugi raz się by nie odważyli, po tym, jak im Rysiek z ekologami manto spuścił – powiedział z przekonaniem Ian.


(Tu przypominam czytelnikom, że MOJSZE to "Młodzieżowa Organizacja o Jedynie Słusznych Zasadach Etycznych" )

– A masz pewność co do twoich dzieciaków, Ian? – włączył się hrabia Filip. – Już go kiedyś pożyczały...

– Hmm... Zadzwonię dla pewności – Ian wyjął komórkę spod kolczugi. – Edgarek? Tu tata. Odprowadziłeś maluchy na trening? Dobra... Słuchaj, orła nie widziałeś? Nie, mnie nie o orła na koszulkach chodzi, tylko o naszego, z tawerny... Wujek komtur się martwi... Co??? Aha... Nic na razie nie rób, zaraz oddzwonię.

– No tak – Ian zwrócił się do przyjaciół. – Jest w klubie sportowym, tym, gdzie moje najmłodsze trenują. Trening odwołany, bo dzieciaki nie mogły się przebrać. Orzeł siedzi na koszulkach i nie chce się z nich ruszyć. Wygląda na to, że gniazdo sobie z nich wije. Trener mówi, żeby go zostawić w spokoju, bo kto wie, może orliki wysiaduje.

– Gniazdo? Orliki? Przecież Wiktor to samiec – zdziwił się hrabia.

– Ech, ty przeżytku średniowiecza... – mruknął Bazil.

– Ja tam na chwilkę zajrzę – Richard bardzo dyskretnie się przeteleportował. Po chwili, która nawet nie wystarczyła na zamówienie kolejnej Krwawej Mary, pojawił się w tawernie z orłem na ramieniu.

– Pan komturrr... Tatarrr... – zaskrzeczał orzeł w zupełnie normalny sposób i umościł się na kolanach komtura. – Seta? – zapytał z nadzieją i pieszczotliwie skubnął komtura obiema dziobami w oboje uszu.

– Już, ptaszynko – komtur czule pogłaskał orła. – Jak tyś to zrobił, Rysiek?

– A, nic wielkiego. Jak się tyle lat obserwuje przyrodę, to i wnioski można z tych obserwacji wyciągnąć – odparł skromnie Richard. – Zagrałem z orłem o resztkę. Taka stara metoda, „orzeł i resztka”, a czego resztka, to już sobie dośpiewajcie.

– Chyba „orzeł i reszka”? – Edzio de Saint-Pierre nie wyzbył się puryzmu językowego. Tym razem nie został zignorowany, bo w tawernie pojawiła się pani Flora.

– Pan Lysio gla z olłem o pana Leszka? – spytała z właściwym sobie urokiem. – Tego pana Leszka, co jest u nas, czy o tego, za przeploszeniem, zawajdanego?[1]

---

[1] Przymiotnik „zawajdany” zapożyczony jest z recenzji „Popiołów” Wajdy pióra Melchiora Wańkowicza