Tawerna pod świętymi dębami

Dawno już nie zaglądaliśmy do tawerny... Była nieczynna nie tylko ze względu na urlopy... Dużo nieprzyjemnych rzeczy zdarzyło się w międzyczasie. Powiedzmy szczerze: tawerna się po prostu zawaliła. Jednak stała grupa bywalców nie chce się poddać. Skład tej grupy należy być może czytelnikom przypomnieć. Występują:

·         Święty Edgar, za życia zakonnik o niekonwencjonalnych poglądach, filozof, medyk i alchemik

·         Sir Richard Northbridge, za życia słynny szermierz, a także artysta, twórca bardzo cenionych witraży,  amator płci pięknej i miłośnik zwierząt

·         Sir Ian Sleighstone, również sławny rycerz, mistrz łuku i kuszy

·         Aslak Egilson, za życia nowicjusz w klasztorze dominikanów na Islandii, teoretyk literatury

·         Edgar (Edzio) de Saint-Pierre, entuzjastyczny tłumacz literatury oraz entuzjasta Aslaka

·         Hrabia Filip Garrick, dyplomata (za życia i po śmierci)

·         Biskup Roland Garrick, stryjeczny prapradziadek hrabiego Filipa, znany w pewnych kręgach jako „Krwawy Rolek”

·         Komtur Ulf von Skalholt, znany też jako„Biały Wilk”, dzielący z biskupem Rolandem upodobanie do drinka „Krwawa Mary”

·         Hrabia Feliks de Saint-Pierre, były torreador, człowiek o wielu twarzach i jeszcze liczniejszych pseudonimach, kochający ojciec porucznika Jeana (którego, niestety, już w tawernie nie ma)

oraz:

Pan Staszek, właściciel tawerny

a także (od czasu do czasu) zwierzątka: psinka Tola, żółw Pawełek, byczek Toruś i dwugłowy orzeł Wiktor.

Odbudowa

– Wyłącz ten telewizorrr, kurropatwa – warknął komtur Ulf do Aslaka.

– Ale ja tylko oglądam gimnastykę artystyczną – usprawiedliwił się Aslak. – Ty zresztą powtarzasz replikę, Ulf. To już mówiłeś w którymś z poprzednich odcinków bloga.

– Wyłącz, mówię! Modli się przed figurrą, a diabła ma za skórrą! Już ja ci ten arrrtyzm z głowy wybiję! – nasrożył się komtur, ale pan Staszek załagodził sytuację, podając Krwawą Mary na koszt firmy.

– Jak się już panowie napiją i pogodzą, to może by tak panowie pomogli knajpę odbudować? – spytał uprzejmie. – Bo pan Jasiek z panem Rysiem to się starają, ale we trzech sobie nie poradzimy.

Klienci pana Staszka uznali słuszność jego argumentacji.

– Dawajże te cegły, Rysiek! – niecierpliwił się Ian (jak wspomniano wyżej, bardzo sławny rycerz, mistrz łuku i kuszy).

– A jak ci je mam przywieźć, skoro na Aslaka naciskać nie mogę! – oburzał się sir Richard (słynny szermierz, a poza tym ekolog), bezskutecznie próbując poradzić sobie z rowerem, cegłami oraz teoretykiem literatury.

Sytuacja była podobna do tej uwiecznionej na obrazku: http://top1-1.com/memy-pl/cegly-na-rowerze/

– Ty, Richard, nie stwarzaj tematów zastępczych – powiedział hrabia Filip, poprawiając muszkę (smokingową, nie biologiczną).  – Ciesz się, że masz robotę, bo wiesz, jak z tym jest w Grecji i w Hiszpanii?

– W Grecji całkiem fajno jest – zauważył Aslak, usiłując wygramolić się spod stosu cegieł. – Media przesadzają. Właśnie do mnie zadzwonił...

– Adonis?! – spytał Edzio z groźbą w głosie.

– Nie, nie, Edeczku, Narcyz... Adonis się mną wcale nie interesuje... Ale mówił, że jakbyśmy go zaadoptowali, to jeszcze przyjemniej by było...

– To, kuuu... kukułka nieopierzona, jednak Adonis do ciebie dzwonił?!

– Dajcie sobie spokój z tymi knajackimi kawałami o Grekach, co je cała Unia, tfu, przepraszam za nieładne słowo, powtarza – zauważył święty Edgar, pomagając Aslakowi wydobyć się spod cegieł.

– Panowie się zdecydują: budujemy nową knajpę, czy nie? – spytał rzeczowo pan Staszek.

– Możemy budować, ale żeby w niej żadnych okien nie było – stwierdził hrabia Filip (dyplomata za życia i po śmierci).

– I żyrrrrandoli – dołączył się komtur Ulf. – Bo ja oświecenia nienawidzę. Sami wiecie, co z niego wynikło.

– My wiemy, ale ta reszta to jakby na zadowoloną wygląda – zauważył sir Ian.

– A ja wcale nie jestem zadowolony – stwierdził Edzio de Saint-Pierre. – Bo pani Asia znowu napisała... I jeszcze po szwedzku...

– To zmienimy logo – zdecydował święty Edgar. ­– Teraz nikt się nie połapie, i nikt się nie zorientuje, że ta książka jest o nas...

– A właśnie, że już ze czterech się połapało!  – doniósł radośnie Aslak. – I trzem z tych czterech się podoba!

Co odparł Edgar de Saint-Pierre, niech pozostanie naszą tajemnicą.