Odcinek 9: Kontrast i luminescencja (jeszcze raz)

– Coś jeszcze podać? – spytał pan Staszek.

– A owszem – odezwał się biskup Roland – coś bym zjadł. Teleportacja zaostrza apetyt. Co pan by polecił?

– Mamy tylko potrawy bezmięsne – powiedział pan Staszek. – Zupa selerowa z groszkiem ptysiowym, omlet z pieczarkami, jarzyny z grilla...

– Z grilla nie. Przejadło mi się – odparł zdecydowanie biskup. – Niech będzie ten omlet. A do niego wodę mineralną z lodem i kieliszek dobrze schłodzonego chardonnay. To było najbardziej nieprzyjemne po przeciwnej stronie, ten brak porządnie oziębionych napojów.

Pan Staszek znikł za drzwiami kuchni.

– To wy naprawdę jesteście albigensami? – biskup Roland powiódł wzrokiem po zebranych.

– Alkoholu nie, mięsa nie... Pozwalają wam tu wyznawać herezję?

– A co nam mogą zrobić? – wzruszył ramionami Richard. – Zresztą różnie jest ze stopniem zaangażowania w tę ideologię. Ja tylko nie jem mięsa. Bo jak to, jeść takie śliczne różowe prosiaczki? Albo cielaczki. Albo sarenki...

– Ale przecież albigensi nie wierzą w świętych – biskup podejrzliwie popatrzył na całe towarzystwo. – Co kolega na to? – zwrócił się do świętego Edgara.

– A co mi za różnica, kto we mnie wierzy – święty Edgar też wzruszył ramionami. – Ja tam jestem za pluralizmem.

– No, różnorodność niewątpliwie tu jest – przyznał biskup. – Ty pochodzisz z Islandii, Aslak, prawda? Niezmiernie interesujący kraj. Prawie dokładnie rok temu, też w kwietniu, organizowałem tam wybuch wulkanu...

– To ty? No, mogłem się domyślić – wtrącił się hrabia Filip. – To ty panu Leszkowi zepsułeś pogrzeb!

– Pana Leszka to mi było żal, że mu się tak pogrzeb nie udał – zauważył Bazil – ale fajnie było, jak się ten Murzyn tej chmury wulkanicznej przestraszył. Z tym Murzynem w ogóle obciach, nie? Czarny w Białym Domu, taki kontrast, prawie jak potępieniec w niebie...

– Bazilku – powiedział z naganą w głosie porucznik Jean.

– To już nie wolno powiedzieć, że coś jest czarne albo białe?  Nawet ty mi cezurę robisz?

– To, widzisz, nie jest takie proste, niektóre autorytety twierdzą, że czarne bywa białe...

– A idź mi z takimi autorytetami. Widziałeś kiedy białego Murzyna?

– Osobiście nie, ale pisał o nim pan Gombrowicz. Pan Witek, znasz go, co tu czasem z pieskiem przychodzi.

– Pewnie, że znam pana Witka – Bazil dwuznacznie się uśmiechnął. – Tylko nie wiedziałem, że o Murzynach pisze. Tak jak Szekspir, nie? Ale jak ten Murzyn był biały, to skąd pan Witek wiedział, że to czarny?

– Przecież ci mówiłem, że to nie takie proste – podsumował z triumfem Jean.

– Richard, ty to na pewno potrafisz wytłumaczyć – Bazil nie dawał za wygraną. – Ty się znasz na kolorach.

– Biały i czarny to właściwie nie kolory sensu stricto – powiedział Richard – ale jak się intensywnie wpatrzeć w jeden kolor, to potem oko automatycznie wytwarza jego komplement, to znaczy, kolor kontrastujący.

– Aaa – ucieszył się Bazil – to znaczy, że pan Witek tak się wpatrzył w tego Murzyna, że on mu się pokazał na biało. To pasuje.

– Przepraszam – włączył się biskup Roland – ale o czym my właściwie rozmawiamy?

– O Islandii – podpowiedział uprzejmie Aslak.

– Właśnie. Wieloryby mi spłoszyłeś tym wulkanem, Roland – powiedział ponuro Richard.

– A może to i dobrze, bo na Islandii jedzą wieloryby – włączył się Ian.

– Teraz nie, bo skażone – rzekł hrabia Filip.

– Nie są skażone, bo Edgar zdezaktywował.

– To może źle, że zdezaktywował, bo teraz je zjedzą.

– Nie zjedzą, bo myślą, że dalej radioaktywne.

– Jak aktywne?

– Radioaktywne. Przecież Edgar tłumaczył. Pamiętasz, o tej Polce, co dostała Nobla, co to badała zaburzenia jąder... Co jej promotorowi się świeciło w kieszeni...

– Dałbyś spokój z takimi świństwami, wiesz?

– To nie świństwa, przecież ksiądz Edgar o tym mówił. To się nazywa luminescencja. Świeciły się te twoje wieloryby, Richard?

– Przecież mówiliście, że luminescencja występuje w kieszeniach. Jak wieloryba włożyć do kieszeni?

– Co ty za głupoty gadasz, po co do kieszeni?

– No, żeby świecił.

– Ale po co ma świecić w kieszeni? Bez sensu, i tak by nie było widać.

– No nie, co ty mi tu wmawiasz. Jakby kto miał wieloryba w kieszeni, toby nie było widać?

– Różne rzeczy ludzie po kieszeniach noszą, a nie widać. Nawet w sądzie nie zawsze zobaczą.

– Przepraszam – biskup Roland był trochę blady. Odsunął talerz z niedojedzonym omletem. – Jakoś mi się w głowie kręci, to pewnie skutek tej teleportacji. Pójdę się na trochę położyć. Miło było pogawędzić.

– Uff – westchnął święty Edgar, kiedy drzwi zamknęły się za jego kolegą po fachu. – Doskonale się spisaliście.

–  Nie pokapował się, że wiemy, jaki numer nam chciał wykręcić – stwierdził Bazil. – Myśli, że z nas heretycy i że nam liczniki grzechów cykają jak ta lala.

–  No i tak prędko drugi raz tu nie przyjdzie – dodał święty.

–  A dlaczego? – spytali unisono przyjaciele świętego Edgara.