O powszechnej opinii

Pan Staszek zaryglował drzwi tawerny, zamknął je na dodatek na zamek patentowy, a klucz schował za cholewkę.

– Co teraz będzie? Referendum? – zainteresował się Aslak.

– Durreń. Jakby miało być rrreferrendum, toby nas pan Stanisław na czterry wiatrry rrrozpędził – wyjaśnił komtur Ulf.

– Będzie, proszę panów, naukowe badanie opinii publicznej – oznajmił pan Staszek. – Kwestionariuszy panom nie dam, boby panowie jakieś głupstwa powypisywali. Ja sam będę wypełniał ankiety, panowie mają tylko szczerze wyrażać opinię. Ja nic za to nie mogę, Archanioł kazał.

– Kiedyś to Serafin uczciwie podsłuchiwał i donosił Archaniołowi, a teraz takie durne procedury powymyślali – westchnął hrabia Filip. – Zupełnie jak w tej Unii...

– Pan niech nie politykuje, panie hrabio, bo zaczynamy –  pan Staszek ułożył na bufecie stos papierów, a obok niego umieścił dwa długopisy: niebieski i czerwony. – Mają panowie powiedzieć, co robili w wieku sześciu lat.

– Ależ to miało być badanie opinii... Naukowe... A nie badanie naszej przeszłości – wyraził wątpliwość Aslak.

– Napisane jest w nagłówku, że to badanie opinii. Pan od króla Salomona mądrzejszy chce być, panie Aslak?! Sam Salomon tę ankietę ułożył. A pan komtur niech nie próbuje czegoś o Żydach mówić, bo mu nic z tej butelki z kłoskiem do soczku pomidorowego nie doleję – zagroził pan Staszek, dyskretnie nawiązując do... wiadomo, czego. – Więc co panowie robili jako sześciolatki? Pan pierwszy, panie Rysiu.

– Ja się bawiłem z siostrzyczką – wyznał Richard.

– Ahaa... w takim razie pytanie 1 a: czy był pan na to przygotowany odpowiednią lekturą?

– Ja wtedy nie umiałem czytać... Woziłem siostrzyczkę na koniku. To święta prawda, nawet w książce pani Asi o tym jest napisane – tłumaczył się Richard.

Pan Staszek coś zanotował czerwonym długopisem i uśmiechnął się z satysfakcją.

– No to dalej. Pan Ian?

– Ja się bawiłem z Richardem i jego siostrzyczką.

– To już wiadomo, że nie był pan przygotowany lekturą. Ale czy rodzice panu wyjaśnili, jak należy się bawić? Nie, oczywiście nie – pan Staszek znów skorzystał z czerwonego długopisu. – Teraz ksiądz komtur.

– Bawiłem się z tym chuchrrem – komtur wskazał na Aslaka.

– Ojej, ty to jeszcze pamiętasz, Ulf? Fajnie było... Pod gejzerem...

– Do panów nie mam więcej pytań – uciął właściciel tawerny. – A pan Filip Garrick?

– Ja mam immunitet – odparł z godnością hrabia.

– Ja też, ja też – włączył się skwapliwie biskup Roland.

– No to starczy – pan Staszek otarł pot z czoła. – Świętemu nie będę pytań zadawał – ukłonił się świętemu Edgarowi i odryglował drzwi.

Natychmiast wkroczyła przez nie grupka aniołków.

– Proszę taty, proszę wujków, proszę pana Stasia – wygłosił Hieronimek – przyszliśmy, żebyście nas uratowali. Tylko nic nie mówcie mamie.