W tawernie po długiej przerwie

– Jak myślicie, będzie można rozmawiać? – zagaił  Ian po wielotygodniowej przerwie w konwersacji.

– Panie Stasiu! – zawołał zamiast odpowiedzi hrabia Filip.

– Słucham panów – odezwał się służbiście karczmarz Stanisław.

– Sam widzisz. Nie można – szepnął niemal niedosłyszalnie hrabia do Iana.

– Ten dowcip już się zestarzał – stwierdził pogodnie Richard. – Ja będę mówił, a co tam. W tylu odcinkach bloga sierżant Serafin nas nagrywał, że się przyzwyczaiłem.

– Ale policzków wieprzowych przy tym nie jadłeś – włączył się Aslak. – Sprytny jesteś z tym wegetarianizmem. Więc do ciebie nikt nic nie ma, a do nas...

– Zamknij się, ty chuchrrro, tatarrrra z tuńczyka  dla ciebie zamówiłem, to jedz i nie... – tu wypowiedź komtura Ulfa została zagłuszona przez gwałtowne gesty reszty biesiadników (gesty w zasadzie nie mogą czegokolwiek zagłuszyć, ale w tawernie pod świętymi Dębami naprawdę tak się stało).
– No to opowiadaj, Richie, tylko nie o polityce – zaproponował pojednawczo Ian.

– Było tak: pani Milenka z panią Asią znów pojechały do Łagowa...

– Tym to nie zawracaj głowy...

– Ale tym razem było inaczej. Bo pani Asia potem pojechała do Hiszpanii, a tam się jeden gość w niej zakochał, naprawdę!!!

– E, nie ściemniaj.

– Ale naprawdę!!! – upierał się Richard.

– Przez te książki o nas?

– Raczej nie, on po polsku  nie czyta, bo to Hiszpan. Ona mu się po prostu podoba.

– To ja już zupełnie nie rozumiem.  Panie Stasiu, Krwawą Mary poproszę!

– Słucham pana ministra...

– Filip, ciiiicho....