Kolejny problem z Noblem

– Pani Asia to się dzisiaj bardzo zdenerwowała – oświadczył Richard wyłączając komórkę, którą od dłuższego czasu się zajmował. – Nawet mi na koniec napisała: „Richie, nie wysyłaj więcej TMS-ów, bo szlag mnie przez twoją dobroduszność trafi.”

– To słusznie napisała – mruknął pod nosem pan Staszek, dolewając gościom burgunda. – Też bym tak chciał powiedzieć. Ale co ja mam zrobić, skoro mam z panami do czynienia niewirtualnie?

– A co ją tak wyprowadziło z równowagi? – zainteresował się Ian.

– My – rzekł ponuro Richard.

– Mądra kobita, mądra – szeptał do siebie pan Staszek, wycierając kieliszki po cytrynówce.

– Co myśmy takiego zrobili? – w głosie Iana brzmiało prawdziwe zaniepokojenie.

– Ostatnio to nic, ale pamiętasz, wtedy... jakieś tysiąc dwieście lat temu... w Szkocji...

– Oj... Ale przecież się umówiliśmy, że nie będziemy pamiętać! Po co ty pani Asi w ogóle o tym wspomniałeś?

– O czym, o czym? Opowiedzcie, chłopaki!!! – pisnął radośnie Aslak wpadając do tawerny.

– A tobie co się stało, ty chuchrro? – warknął komtur Ulf na widok czerwonej szramy na czole kolegi.

– Nic, nic, złotko, jacyś homofobi cegłami rzucali, jak to oni. Różnorodność poglądów jest istotna – zapewnił Aslak. – Panie Stasiu, Krwawą Mary poproszę.

– Z Ukrrrainą to na pewno nie miało nic wspólnego? – indagował komtur. – Ani z tą prrremierrrą na czerrwonym dywanie?

– Premiera? – Edzio de Saint-Pierre ocknął się z zamyślenia. – Nareszcie życie teatralne się po tych protestach uaktywnia! Szekspir?

– Jaki tam Szekspir...

– Szekspir? Z tą sztuką o Murzynie?

– Głupku jeden, nie wolno mówić „Murzyn”!  Znowu na dywanik pójdziemy!

– I tak byśmy poszli, przecież Ulf od początku mówił o dywanie...

– Panowie!!! – Pan Staszek zadzwonił łyżeczką w ostatni kieliszek po cytrynówce. – Spokój! Nie chodzi o dywan ani o Szekspira, ani nawet o Murzyna. Chodzi o Nobla.

Natychmiast nastała cisza, jak makiem zasiał.

– Pani Asia straciła szansę na Nobla. Nieodwołalnie. Przez panów – wygłaszał dobitnie pan Staszek, a zaszokowani bywalcy tawerny nawet nie próbowali mu przerywać.

– Bo kobita się umówiła z kilkoma innymi, co też różne opowiadania piszą, żeby razem taką książkę wydać, co na pewno by Nobla w przyszłym roku dostała – tłumaczył właściciel tawerny. – I najpierw niby nieźle szło, ale jak jeden gość przeczytał o tym, co panowie w tej Szkocji wyrabiali...

– Co, co??? – znów zainteresował się Aslak i został zdecydowanie uciszony przez komtura Ulfa.

– To mu się tak niedobrze zrobiło, jak panu Ryśkowi na łódce – kontynuował karczmarz. – A pani Asia go pożałowała, bo w sumie to dobra kobita jest. I zapowiedziała, że już więcej o panów wybrykach pisać nie będzie i tych historii o panach nie opublikuje. 

– Uff... – Ian westchnął z ulgą.

– Więc Pani Asia Nobla nie dostanie. Tamci dostaną – zakończył pan Staszek.

– Zaraz, zaraz – zainteresował się Richard. – Skąd pan zna moją korespondencję z panią Asią?

Karczmarz wzruszył ramionami.

– Mam świeżutkie policzki wieprzowe, może podać? – zmienił temat. I znów w tawernie nastała miła atmosfera. Tylko Edzio de Saint-Pierre z niedowierzaniem kręcił głową i szeptał sam do siebie cytaty z dzieł laureatów Nobla.

P.S. Gdyby ktoś się chciał dowiedzieć, co takiego strasznego działo się w Szkocji, to parę odcinków było na blogu, ale całość jest tutaj: http://portalliteracki.pl/artykul,49995.html