Sensowna rozmowa o czytelnictwie

– Jakoś dawno o niczym sensownym nie rozmawialiśmy – zauważył święty Edgar.

– Bardzo dawno. Chyba ze trzy lata temu – zgodził się Edzio de Saint-Pierre i został zignorowany.

– Dobrze, porozmawiajmy o czymś sensownym. Ile można rozmawiać o pedofilii? – spytał retorycznie biskup Roland.

– Żeby chociaż o prawdziwej... – westchnął Aslak, rzucając tęskne spojrzenie na komtura i tym samym narażając się na lekkiego kopniaka ze strony Edzia, ale uszło mu na sucho, bo jego przyjaciela zajmował inny problem.

– O książkach, na przykład,  teraz nie sposób rozmawiać. Pani Asia spytała ostatnio studentów, ile książek czytali i wiecie, co się okazało? Trzy! Władcę Pierścieni, Harry’ego Pottera i Grę o trony!

– E, już tak nie narzekaj, Edek! Sam Harry Potter to przecież siedem książek, Władca to trzy, a jakby jeszcze doliczyć Hobbita... – zaoponował Ian.

– A ty tak tych swoich dzieciaków nie broń...

– Przecież on sam siebie broni! A wiecie, na co wskazują statystyki w Skandynawii? Na to, że osiemdziesiąt procent tekstów czytanych przez przeciętnego odbiorcę to napisy do filmów! Te na dole ekranu.

– A po co Skandynawowie te napisy czytają, skoro po angielsku rozumieją, a film w innym języku to im może raz na trzy lata w telewizji pokażą, albo i rzadziej?

– No to jeszcze gorzej te osiemdziesiąt procent wypada...

– Ja uważam, że właśnie tak jest dobrze – zawyrokował biskup. – Pospólstwo czytać nie powinno. To prowadzi tylko do herezji.

– Słusznie prrawisz, Rrroland – poparł biskupa komtur Ulf. – Orrra et laborrra, tego się plebs trzymać powinien, zawsze tak twierrrdziłem. Od Lutrrra się te wybrryki z czytaniem zaczęły...

– Nieprawda, Ulf, od Gutenberga – sprzeciwił się nieśmiało Aslak.

– Na jedno wychodzi! Nie rrrezonuj, ty chuchrrro!

– Od Lutra czy od Gutenberga, nieważne – uciął dysputę święty Edgar. – Gorsze jest to, że oni, mimo że nie czytają, to ani się nie modlą, ani tak za bardzo nie pracują. Głównie piszą. Piszą o tym, kto jest za, a kto przeciw. Nawet ksiądz Mateusz się w to włączył, a jego to już nie podejrzewałem.

– Jak ktoś ma takie nazwisko, to o wszystko go można podejrzewać – zauważył Richard, który od dzieciństwa czuł awersję do żmij, a reszta towarzystwa przyświadczyła z zapałem.

– Ale o czym myśmy rozmawiali? – spytał lekko zdezorientowany pan Feliks.

– O czytelnictwie. I wniosek jest taki, że jak się książkę sprzeda w więcej niż dziesięciu egzemplarzach, to jest heretycka – wyjaśnił uprzejmie hrabia Filip (dyplomata za życia i po śmierci).

– To my się mamy martwić, czy cieszyć? – spytał Richard.

W tawernie zaległa cisza.